VAN'DAKİ EĞİTİM KURUMUNA TEŞEKKÜR BORÇLUYUM

DEĞİŞİME İHTİYACI OLAN  TOPLUMUN FERTLERİYİZ

Kızım Ebrar film boyunca göz yaşlarına hakım olamadı. Aslında annesi, ben ve öğrenci velilerinin o anki hali hiçte farklı değildi. Babanın tokadı Ishaan’ın yüzünde patlayınca, belki birkaç kere yaptığımız aynı hataya rağmen, yüreğimiz içindeki acıyı atıvermişti.

Yıllar önce okuduğum ‘Şeker Portakalı’ adlı eserde ‘Zeze’nin yaşadıklarını hatırladım, Çınar Eğitim Kurumlarının sinema günleri kapsamında ‘Her Çocuk Özeldir’ filmini seyrederken.

‘Şeker Portakalı’ndaki ‘Zeze’ de¸ ‘Her Çocuk Özeldir’ filmindeki ‘Ishaan Awasthi’de kendi dünyalarındaki güzellikleri yaşamalarına sınır koyan büyükleri tarafından ruhları daraltılmıştı.

Filmin ortalarında utandığımı hissetim. Resim çalışmasından sonra pantolonu boya olduğu için kızdığım Ömer’de bir çocuk değil miydi? Binlerce pantolonu kurban edeceğim Ömüşüme bir pantolon için kızmış kendimdeki özeni ona yükleyerek haksızlık etmiş gibiydim.  

Eboşuma erken yıprattığı bir ayakkabı için yüklenmenin de büyük haksızlık olduğunu yüzüme haykırmıştı filmin kareleri arasına yerleştirilen sahneler.

O filmi seyrederken okumanın yalnız başına yeterli olmadığına şahit oldum.  Filmdeki eğitim seviyesi yüksek Ishaan’ın ailesiyle kendimi kıyasladım. Filmdeki aileyi  ve  iyi okuduğum halde pantolonu boya olmuş diye oğluna  kızan kendimi filmin en kötü sahnesinde başrolde gördüm.

Basit şeyler için tertemiz duygularla bezenmiş o dünyalara haksızlık yapmışız. Kızmışız. Kırmışız. O dünyaların içindeki melek ruhluları anlamaktan aciz, sosyalleşmenin verdiği kirlilikle dayatmış durmuşuz. 

O filmi seyrederken içimdeki acıyı ve ateşi artıran bir gerçeği daha gördüm. Yanlış ilgi. Onları tanımak, anlamak anlamlandırmak yerine, anlamalarını ve anlamlandırmalarını beklemişiz. Üç kuruşluk kalem yada silgi hor kullanıldı diye milyonluk duyguları fırça darbelediyle tarumar etmişiz.  

Filmde, yaklaşık7 yaşındaki Ishaan’ın ailesinin eğitim diye yaptığı baskı, ilgi diye yapılan şiddeti anlatılıyordu. Bizim bazı eğitimcilerimizin yaptığı rezil hatalarda vardı. Asık suratlı eli sopalı hoyrat tavırlar o kadar güzel işlenmişti ki. Hıdır Köyünde ve bir çok köyde  öğrencilere yapılanlar sanki filmin ana temasıydı. 

Evlatlarıyla diyalogunun çok iyi olduğunu düşünen bir  baba olarak, eksikliklerimin yüzüme vurulduğu o filmi mutlaka seyredin. Ama mutlaka. 

Yeryüzünde hiçbir şeyin çocukluk kadar kıymetli olmadığını sizlerde benim gibi bir kere daha görmüş olacaksınız.

O filmi seyrederken içiniz mi burkulur? Gözleriniz mi ıslanır? Bilemem. Eksikliklerimizin ne kadar çok olduğunu göreceğinizden kesinlikle eminim.

Eğitimcilerin ve ailelerin seyretmesi gereken bir film.  Hatta Milli Eğitim Müdürlüğü bunu zorunlu hale getirebilir. Şiddeti hala eğitimin aracı olarak düşünen bazı öğretmenlerin ruhlarına çiçekler ekilebilir. Miniklerin konuşmalarının şiddetli tepkiyle bastırılmasının eğitim olmadığını anlatmaya yarayabilir. Bütün çocukların aynı yeteneklerle dünyaya gelmediğini, onlarda olan yetenekleri eğitmenlerinin yardımıyla ortaya çıkarılabileceğinin eğitim olduğu hatırlatalabilir. 

Teşekkürler Merve Hoca. Teşekkürler Çınar Eğitim Kurumları. Bir çok eksiğimi görmeme  yardımcı olduğunuz.